Το πλοίο που σε ταξίδεψε
ξεμάκραινε ολόφωτο
μέσα σε μια νύχτα πηχτή
αβυσσαλέα

κι εσύ
όρθια στο κατάστρωμα
με χαιρετούσες ζωηρά

κι εκείνο χανόταν ολοένα
κι εσύ μίκραινες
όλο μίκραινες
και χαιρετούσες

ώσπου κάποτε τα μάτια μου
δεν έφταναν πια να σ’ αγκαλιάσουν

κι έγινες σιγά-σιγά κουκκίδα
μια κουκκίδα φωτεινή
στον ωκεανό

της μνήμης.