Αναμαλλιασμένος απ'το σαρωτικό
χάδι των μελτεμιών ξέγνοιαστος
απολαμβάνω το ευήλιο της ζωής
χαμένος στο παιγνίδι των βροχών
ή σαν του έρωτα το μούδιασμα
στο τελευταίο συννεφάκι ηδονής
όπως όταν κρεμιέσαι μεσούρανα
κομήτης που άγγιξε το υπερπέραν
για να χαθεί στην άπειρη μοναξιά
της πρώτης όλο αγάπη αγκαλιάς.

Μικρό τζιτζίκι που μου κρατάς
συντροφιά και με κάνεις να ξεχνώ
τι είχα πόσα έχασα και τι κέρδισα
στις άπειρες προσθαφαιρέσεις
με τις αποτυχίες όλης μου της ζωής
ζαλισμένος απ'το τραγούδι σου
και στην εποχή που όλα μπορούν
να συμβούν χαμογελώ από ανία
όταν τίποτα δεν κοστίζει τίποτα
και όλα μπορούν να ξεχαστούν.

Ερεθισμένος από το απρόσμενο
κάθομαι στην άκρη του χρόνου
με λύπη για κάθε τι που πόθησα
μετρώντας τα άστρα να πέφτουν
μέσα στη τρέλα να αντικρίσω
του εαυτού μου το θολό είδωλο
περί πολλών άλλων να τυρβάζει
να το καταπίνει η άσπρη άμμος
και να γίνεται ένα με τη στεριά
απ'την μεριά όμως της θάλασσας.