Ονειρεμένες πόλεις
που περνούσατε γοργόφτερες
ονειρεμένες περιοχές
που χανόσασταν στη στιγμή απ’ τα μάτια μου
ολόκληρο τ’ απόγευμα χτες
και πιο πολύ τις βραδινές μάλιστα ώρες …

Πώς σας ανέπλασε η φαντασία μου
όπως σας είδα τότες …

Πόλεις που απεγνωσμένα αγάπησα
και που απόμακρα με κοιτάξατε άψυχα …

Πόλεις που απελπισμένα αγάπησα
και πέρασα μέσα από σας σαν μια παρείσακτη
χωρίς ποτέ ν’ απλώσω τα χέρια μου
στη χαρά σας που ανάβλυζε αβίαστη

Κι έφευγα εγώ
κι εσείς πάμφωτες ζωντανές
θερμές από παλμό χαρούμενης ζωής
λαχταρισμένες κι άπιαστες
τυραννικές κι εξαίσιες
στην αμείλικτη φυγή σας
μέσα απ’ τη θωριά μου …

Τανταλικό μαρτύριο
ανυπόφερτο ανελέητο
στη διψασμένη σαν παιδιάτικη
καρδιά μου