Κατοικεί σε πέταλα ρόδου
σε προσκέφαλα παραμυθιών
όπου όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν
– ο βάτραχος γίνεται πρίγκηπας
ξυπνάει η ωραία κοιμωμένη
και ζουν αυτοί καλά –

τυλίγεται σε φύλλα υποσχέσεων
κι όλο διψά για το κορμί του
πεινάει για το σώμα του

τα βράδια γλιστρά στον πράσινο μίσχο
αποφεύγει αγκάθια
δραπετεύει σε ξέφωτα με λέξεις
εκεί τον συναντά γυμνό
από προθέσεις
περιδιαβαίνει άπληστα το σώμα του
αφήνει ίχνη κόκκινα
στο μήλο του Αδάμ
το κάνει ζουμερό κεράσι
να θυμάται το πρωί
το φιλί του