Όπως όταν σε θέση ακατάλληλη μουσείου
κρεμιέται ο πιο αγαπητός του καλλιτέχνη πίνακας
και κουρασμένοι επισκέπτες τον προσπερνάνε

έτσι όσο πάν’ παραμερίζονται τα μάτια σου
και γίνεται ηχώ μέσα σε δάσος η φωνή σου
χωρίς καημούς πια, χωρίς φως, χωρίς τη δόνηση.