Ξύπνησα στις επτά, ο ήλιος
θα `λιωνε σε λίγο το λευκό της ταράτσας
κάτω στον μώλο η απόλυτη ηρεμία

εσύ γυμνή και ντυνόσουν∙ άνοιξες
το παράθυρο και μπλέχτηκαν λεβάντες
του απογεύματος ένα μπουζούκι σέρτικο
στο βάθος το κόκκινο της θάλασσας και
το γυμνό σου στήθος.

Κάτσαμε στο πεζούλι αμίλητοι για πολύ
ώσπου έδυσε μέσα στους ταρσανάδες.

Χαράμι λοιπόν η Σαντορίνη;