Όταν πια έχεις αποκοιμηθεί και σβήσουνε τα μαύρα φώτα
αρχίζω το ψαχούλεμα. Τις τσέπες του παλτού σου
τις τσάντες της ψυχής σου τα περσινά γοβάκια των διακοπών
τα εσώρουχα της απουσίας σου.

Κι όλα όσα σου έκανα στη ζωή μας, τους ψίθυρους
που έστελνα αλλού, τις νύχτες που σου στέρησα
τις βρίσκω εκεί αποθηκευμένες μαζί με δείγματα
μικρά αρώματα κάθε προδοσίας μου τόσο ζωντανά
που μόλις ανοίγεις το μπουκαλάκι πετιούνται
φιλιών και ερώτων αποσπάσματα.

Όταν αποκοιμιέσαι, ανάβω τα δικά μου φώτα και σου ψαχουλεύω
ό,τι μυστικό καλοκαίρι σου έκρυψες κι εσύ
σου κλέβω τα κλειδάκια των ονείρων σου
και με τα ψέματά σου ξαναχτίζω τα νιάτα μας.