Τοπίο σκαμμένο από μετεωρίτες

ψηλοί φοίνικες συστάδες

που θροΐζουν ακατάπαυστα

κάτω μικρές λίμνες διάφανες με ατάραχα νερά,

το πρόσωπο.


Τα ζωα ιδρωμένα ξεδιψούν.


Μια ακατάληπτη αφήγηση

μονοπάτι που οδηγεί στο απόκρημνο

το πρόσωπο.


Αλάτι καλύπτει τους πόρους του δερματος τα χείλη ξηρά.

Τρώω έναν ώριμο χουρμά με μια ψίχα καρυδιού στην καρδιά του.

Τον αφήνω να κολλήσει παρατεταμένα στον ουρανίσκο προτού τον καταπιώ.


Κοιμάται στα πόδια μου αναπνέοντας συριστικά.

Είμαι ο παράδεισός του, το δροσερό του δάσος, η ταπεινή όασή του.


Τα μπράτσα λεπτά σαν καλάμια.

Η ουλή στην κοιλιά βάζει τη γραμμή του τέλους , πριν το τέλος.

Σταματά την αρχή , πριν την αρχή.

Διανοίγει το κάθετο

Διανοίγει το παράλληλο σύμπαν.


Σε αγκαλιάζω και μικραίνεις.

Κουλουριάζεσαι. κοιμάσαι και τρέφεσαι κι ακούς εντός μου.


Δεν ξέρω αν έχεις πρόσωπο.

Η θέρμη του κορμιού σου μού αρκεί για να συντηρηθώ.


Δεν ξέρω αν έχω πρόσωπο.

Πικρές γραμμές στο στόμα, μνήμες στάχτης

μού βάφουν τις παρειές όταν χαμογελώ.


Είμαστε.