Στον ξενύχτη σταθμό της Σαλονίκης
βαγόνια προσεγγίζουν πολίτες
Προσεγγίζω κι εγώ τη θητεία
με τα δυο επιμήκη χέρια μου ράγες
Δάκρυα δικών συστάσεις μεγάλων
χωρισμοί κάθε είδους αγάπης αργύρια
πληγώνουν επίμονα τη μνήμη μου
Θολά τα μάτια κι ο νους μου ξένος
κι η καρδιά μου στου πόνου τη μέγγενη
Τιμητική φρουρά
στην αποπλέουσα νεκροφόρα δίπλα
οι λίγοι φίλοι του Βασίλη
που με επιβιβάζουν τώρα
Οι δικοί μου φίλοι
στις αγορές εργασίας πια
πασκίσουν να γεμίζουν γογγίζοντας
τα τρύπια πιθάρια της επιβίωσης
μ’ ένα πτυχίο πήλινο
καταλληλότερο για προθήκες μουσείων
Οι στιγμές καρφώνονται στους λεπτοδείχτες
μπροστά σε προβολείς σαδιστές
Θα ταξιδέψω μουγγός απόψε
Μαχαίρι πτυσσόμενο σε εκτύλιξη το ταξίδι
και το μισό ΚΑΡΕΛΙΑ του Περικλή
με εχτελεί τελεσίδικα