Κάποτε τελειώναμε τις καλοκαιρινές βραδιές

στο «Πέλικαν»

με στίχους του Σεφέρη

τα χέρια απλωμένα προς το λιμανάκι

ενώ η Αϊσέ

με τα ωραία μάτια

μας τραγουδούσε τούρκικα τραγούδια.

Τώρα ποιος ξέρει

πού να βρίσκεται.



Κι η πόλις να διαχρονίζει το χρόνο

να διατοπίζει τους τόπους

να σμίγει τους τόπους και τους χρόνους

το παλιό και το καινούργιο

το πραγματικό και το ψεύτικο

το ωραίο και το άσχημο

το πάνω και το κάτω

τη ζωή και το θάνατο.



Κι εσύ, θεά, να παραμένεις

μες στα κρύα σεντόνια σου

χωρίς μνήμη!



Ποιος θα φέρει πίσω τη φωνή του Ποιητή;

Ποιος θα κτενίσει ξανά

τα μαλλιά της αφρόσπαρτης παραλίας;

Ποιος σπόρος θα γεννήσει ξανά την Αφροδίτη;