Χωμένη στην απόσταση
η μέρα αφαιρεί τα νυχτικά της

και δραπετεύει τα χαράματα
αφανέρωτο το ολονύχτιο πάθος

Χοντρές σταγόνες
λαμπυρίδες του έρωτα

διάνθισμα στη σχισμή του στήθους
αμάραντη μυρουδιά στο δέρμα της επόμενης μέρας
και της επόμενης και της επόμενης…

Στα ημερήσια κανάλια ξεχειλίζουν
οι καημοί
και πήζουνε στις φλέβες της ημέρας
που αμέσως τήκονται με την αφή
και χύνονται μες στο παρόν

Γλυκιά Τετάρτη
στης ηδονής τη μεσημβρίαν
ανελήφθης
καθώς αδιάφορο το σκοτεινό δωμάτιο
άνοιξε τα παντζούρια