Κυματίζει η σημαία του ημερήσιου ρυθμού
πάνω από την περικεφαλαία του χρόνου

κι εικονογραφημένη ανατέλλει κοντά
στη χαραμάδα της αυγής

Η καμπάνα χώθηκε μισή μέσα στο χώμα
ο ήχος της πονούσε βαθιά

Έβγαλε τότε το σπαθί
κι απέκοψε τον ίλιγγο
ξεκαθάρισε τον κήπο της ημέρας
φρόντισε τα διαζώματα των αισθήσεων
κατέβασε ανθοστήλη στο σκοτεινό του σώμα

Έδρεψε την κίνηση μέχρι να φτάσει το φιλί
στα χείλη

Το γέλιο σκίζει την απόσταση
Θεέ μη σώσει και στερέψει