Τώρα
ας παραμερίσουν οι λέξεις.
Σιγή
η θάλασσα να ημερέψει
κι ο ουρανός ν’ ανοίξει
ένα-ένα τα κελιά του
και ν’ απλωθεί.
Τρομάξαμε αρκετά.
Μια λύπη τρωκτική
μας επιστρέφει
μέσα μας
σκάβοντας τάφρο
με τα δόντια.