Προσκυνώ την αγάπη.
Τους χαλκού
αχειροποίητων αγαλμάτων.
Την κρουστή πολυφωνία
των κυμβάλων
που αλαλάζουν

σε γλώσσα ακατάληπτη,

Ορφικής μέθης,
προσκυνώ.
Προσκυνώ
των ρημάτων
τους μετρικούς ανάπαιστους
από το Σ ως το Ω
με δυο υφέσεις στα γόνατα
χαίνουσες,
προσκυνώ.
Προσκυνώ του Ωρωπού
τους καλπασμούς
με τα νεκρά άλογα.
Των ερετών
την ανήκεστη αδράνεια.
Των φτερών, προσκυνώ,
τα λαμπρά αλουμίνια
που ποντίστηκαν στο Ικάριο
και με βρήκε το Σάββατο
να σέρνομαι με την άτρακτο
κάτω απ΄την άρση της τελείας.