Στάθηκα απέναντι από της λευκότητάς σου
τον ακέραιο κορμό
κι από το άνθος της κεφαλής σου
ν’ αφουγκραστώ
της άηχης φωνής σου το μεγαλείο
Θεά του έρωτα.
Όταν με τη δύναμη της σκέψης
«Πού βρίσκονται τα πάνω
και τα κάτω άκρα σου;»
ρώτησα.
Και ένοιωσα…
σαν από την απεραντοσύνη
των σωμάτων του Σύμπαντος
πως με κατάλαβες,
αλλά δε σε ένοιαζε,
Θεά της ομορφιάς.
Γιατί ποιος θα `θελε να μάθει
τη ρίζα των σκορπισμένων φύλλων
που βρίσκονται στην αξίνα
ενός γεωργού,
όταν σαν μοναδικό «χρυσοπράσινο φύλλο
ριγμένο στο πέλαγος»
θαυμάζεται ο τόπος του στη Γη
ενώ το όνομά του λάμπει στον Ουρανό
σαν Άστρο;