Ζωγράφιζε παγόδες σε λίμνες
πάνω σε αστραφτερά βότσαλα
που ήταν σαν χαμόγελα καλημέρας
στο περίγραμμα των χειλιών της .
Και είχε μεν εκείνο το χάρισμα
να τα κάνει τόσο εύθραυστα
– σαν φίνα κινέζικη πορσελάνη-
της έλειπε δε εκείνο
το φλύαρο γυναικείο χαρακτηριστικό ,
κι έτσι δε μου άφησε περιθώρια συζήτησης.
Χαμήλωσε το θαμπό βλέμμα στον λεπτό
μελαγχολικό κύκνο του λαιμού της, μόλις με είδε,
σαν να ήθελε να κοιμηθεί
στο μαξιλάρι της πλάτης της
κι αγόρασα εκείνο με την παγόδα
και το αγκυροβολημένο πλοίο
στην άλλη όψη του.
Έφυγε με τα υπόλοιπα
στο βαθούλωμα της ομπρέλας της
πάνω στον ρυθμό που έδιναν
τα ξύλινα πέδιλα , με το κιμονό της
ν’ ανεμίζει ανέμελα.
Πολλές φορές που κοιτάζω
το μοναχικό βότσαλο ανακαλώ στη μνήμη
έτσι αστραφτερά όλα εκείνα που άφησε
στην παραλία που τη γνώρισα.
Μαζί με τη μορφή της
όχι όμως σαν γυναίκα,
αλλά σαν λίμνη.