Το άδειο κέλυφος του αχινού
με τις τρύπες του κυρτές
μοβ, μενεξελί, φαιοπράσινο.
Ρίγες σφιχτά αγκαλιάζουν
το τσόφλι το λιανό

-δεν έχει πόρο, δεν έχει πόρο
και πού να βγω
ν’ ανασάνω
να σε δω-

στ’ άκρια κάθε ακίδας
μια τόση δα στιλπνή στιγμούλα φως
στη μέση μια οπή
κορδόνι λιανό σαν καπνός προς τον ήλιο