Όπως γέρνουν τα πλινθόκτιστα ψηλά σπίτια
με το χρόνο και τον άνεμο στα πάνω μέρη

Όπως γέρνουν οι πύργοι υπό την πίεση της μάζας
κινδυνεύοντας να σωριαστούν και να πλακώσουν τους διαβάτες
και κινούν τη μνήμη συννέφων χώματος που ανεβαίνουν
σε αφήνω μέσα μου να γέρνεις προς τα κάτω

Όπως γέρνουν και τρίζουν οι παλιές καρέκλες
υπό το βάρος νέων φουριόζικων ανθρώπων
και τέμνονται τα πόδια τους διαγωνίως όσο λυγίζουν οι κλειδώσεις
αφήνω να χορεύουν τα μαλλιά γύρω απ’ το πρόσωπό μου

Όπως γέρνουν τα άλογα που κούρασε ο δρόμος
κι αφήνονται να πέσουν οριζόντια στο χώμα
βγάζοντας αφρό απ’ το στόμα
σε αφήνω μέσα μου να γέρνεις προς τα πίσω

Όπως σέρνονται τα κουρέλια από το σώμα των αστέγων
και γδέρνονται άρρυθμα στο χώμα

Όπως σέρνεται το παντελόνι μου μέρα με μέρα στο τσιμέντο
και σκίζονται από πάνω του λουρίδες σαν ταινίες κινουμένων σχεδίων
σαν κορδέλες σε μαγιάτικο στεφάνι
αφήνω μέσα σου το γδούπο της καρδιάς μου