Διαφώτισε με πάλι με ένα κήρυγμα
Τι εφόδια να κρατώ, πού να σταθώ
ενόσω οι κεραίες μου θα καταγράφουν το τοπίο
Με τα μαλλιά μου μακριά, αξύριστες μασχάλες
Όσο σεμνά και να ντυθώ θυμίζω κόλαση, το ξέρω
ψηλότερη, πιο ήρεμη κι ευγενική
απ’ όσο σε γυναίκες επιτρέπεις
Πες μου, γλυκά σαν παραμύθι, όπως
με μεγάλωνες στα γόνατά σου,
ο δρόμος που οδηγεί εκεί
είν’ ανηφόρα ή σκαλοπάτια και τι αρμόζει να φορώ
Πες μου πώς είναι ο Παράδεισος, τι χάνω
Αν χάνω, Πάτερ