Γράφω ποίηση, διότι νομίζω ότι
έτσι μετατρέπω τη χρυσαλλίδα σε
πεταλούδα.

Γράφω ποίηση για να βλέπω τον δρόμο
και να νομίζω πως είναι ποτάμι.

Γράφω ποίηση, διότι όπως έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης,
αυτή "είναι σα ν’ ανεβαίνεις μια φανταστική σκάλα
για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό".

Γράφω ποίηση διότι από μικρός πάλευα με τη θέα
μιας απέναντί μου μονίμως εγκαταλειμμένης αυλής
και στο τέλος έβγαινα πάντα νικημένος από
την άκαμπτη μοναξιά της.

Γράφω ποίηση γιατί πιστεύω στην οδύνη του μπουκαλιού,
γιατί είναι το μόνο ωσάν εμέ πράγμα όπου στον λαιμό του
την βιασύνη, τον τρόμο του πνιγμού νιώθει.