Το γέμισες μαχαίρια το κρεβάτι
μ’ αγκάλιασες και μ’ έριξες εκεί
και θες να βγαίνω κάθε Κυριακή
και να ΄χω τα μαχαίρια σου στην πλάτη.

Γιατί μωρέ πικρόψυχε κι αδάκρυτε και ξένε
τα έρμα τα ματάκια μου που κλαίνε, τι σου φταίνε;

Τα πρόσταξες κι απόψε τα μαχαίρια
και πήρες την καρδούλα μου μ’ αυτά
και θες να βγαίνεις δώδεκα μ’ εφτά
και να ΄χεις την καρδούλα μου στα χέρια.

Γιατί μωρέ πικρόψυχε π’ ότι ζητάς το κάνω
να ζήσω μου τ’ αρνήθηκες, μη θες και να πεθάνω.