Να μην περνάς απ’ την αυλή μου,
τούτες τις βρόχινες τις μέρες.
Στη λάσπη πλένω τη ζωή μου,
να τη φοράω τις Δευτέρες.

Γίνομαι ένα με το πλήθος,
δεν ξεχωρίζω στο σωρό
κι αναζητώ να βρω το ήθος,
που `χει χαθεί από καιρό.

Μα η λιακάδα με μπερδεύει
και κάνω λίγο να χαρώ.
Αρχίζει ο νους να ταξιδεύει,
όπως στον άνεμο φτερό.

Τούτες τις βρόχινες τις μέρες,
στέκω στο τζάμι και κοιτώ.
Στάλες να πέφτουνε σα σφαίρες,
στήνοντας ξέφρενο χορό.

Κι αναζητώ να βρω το ήθος,
που `χει χαθεί από καιρό.