Λευκός πηλός στον ομφαλό της Μυροβόλου
Βυζαντινό απομεινάρι φεγγει αχνά
Χώμα που γλύστρησε απ το χέρι του μαστόρου,
εκεί σαλεύει ο νους κι η σκέψη σταματά..

Τα μάτια ξεδιψάνε κι αψηλωνουν
ετσι οπως τα ζευγαρωτά πουλιά
στα χρώματα μια του βουνου μια του πελάγου
κι ακους παντού τον ψίθυρο της ερημιάς
-----
Τα μονοπάτια τις κορφες κορφολογούνε
λαλουν στο πέταγμα οι τρυγητές του ανέμου
στιχάκια κάποιου ποιητή τσιμπολογάνε
εκει που σμίγει η προσευχή σου με του κόσμου

Κυψέλη μ ένα σήμαντρο βουβό,
και πρόσφορο ψημμενο απο τον ή--λιο
τραπέζι στρώσε για ένα δείπνο φανερό
μελίσσι ανθρώπινο, βουή σαν σε βασίλειο
-----

Πληγή που μένει ανοιχτη για αυτα τα μέρη
μα ο μέσα δρόμος θα σε βγάζει πάντα εκεί
τη σταμνα γέμισε με σχίνο, κι αγιοκέρι
ώσπου να πιάσει μια βροχούλα εαρινή..

Τη σύναξη σταυρώνει απο ψηλά
στη Βίγλα της αποκοιμιέται η Παναγιά