Ριζώνει στη ψυχή ένας δύσκολος χειμώνας
που περιμένει τις Αλκυονίδες μέρες.
Πλάι σ’ ένα σώμα τρύπιο από σφαίρες
κρύβονται το χαμόγελο και ο αγώνας.
Όταν μου είπατε να πέσω αμαχητί
σας κοίταξα στα μάτια με απορία μεγάλη.
Κι όταν μου είπατε να σκύψω το κεφάλι
το σήκωσα με αέρα ηττημένου νικητή.

Κι αν ο Θεός πάει να με τιμωρήσει
επανάσταση θα κάνω για να με αφήσει
γιατί ο λύκος από μέσα όταν χιμήξει
δε θα υπάρχει κάποιος να με σταματήσει.

Και θα `ρθει η Άνοιξη, θα `ρθει το χρώμα
όσο κι αν είναι ο χρόνος κυκλοθυμικός
μπροστά στη γέννα πώς να είσαι κυνικός;
Μα και νεκρός θα θες να βγεις από το χώμα.
Συνταξιούχο στη ζωή δε θα με κάνουν
και θα παλεύω τα φτερά μου να κρατώ,
στις δυσκολίες θα τ’ ανοίγω να πετώ
κι ούτε οι σφαίρες τους ποτέ δε θα με φτάνουν.

Κι αν ο Θεός πάει να με τιμωρήσει
επανάσταση θα κάνω για να με αφήσει
γιατί ο λύκος από μέσα όταν χιμήξει
δε θα υπάρχει κάποιος να με σταματήσει.