Τα βράδια που θα κοιτάζω τη σελήνη
θα με παιδεύει αυτή η μνήμη
σ’ ένα άδειο θάλαμο

Με χάδια θα λέει το ξόρκι της εκείνη
και θα προβλέπει τι θα γίνει
σαν το Νοστράδαμο:

“Θα γίνεις ρέμα που κυλά
πάνω σε μια γυμνή πλαγιά
να εκδικηθείς την ερημιά
θα γίνεις ρέμα που κυλά

Θα γίνεις πέτρα που πονά
από μια απλή σταλαγματιά
κι απ’ του ανέμου τα φιλιά
θα γίνεις πέτρα που πονά”