Ο νους μου πάει στους παλιούς λησμονημένους κήπους
οπού ψηλοί και ξέθωροι τοίχοι τούς περιφράζουν
και που πολλών φθινόπωρων τα μαραμένα φύλλα
το χώμα και τις νεκρές δεξαμενές σκεπάζουν.

Στα γερασμένα τα κορμιά των αψηλών τους δέντρων,
ο σερπετός εθέριεψε κισσός και τάχει πνίξει,
και τόσες χειμωνιάτικες τα μούσκεψαν βροχές
που, μούχλα πρασινόμαυρη, κι οργή, τάχει τυλίξει.

Άγρια χορτάρια κρύψανε τ’ αρχαία μονοπάτια
μια ησυχία θανατερή για πάντα ειν’ απλωμένη.
Κάτω απ’ τους ίσκιους οι καρποί ζαρώνουν πριν γουρμάσουν
και πέφτουν, μάταιοι, στους σωρούς των φύλλων σαπισμένοι.

Ο νους μου πάει στους παλιούς λησμονημένους κήπους,
οπού του κόσμου ο θόρυβος σβησμένος πάντα φτάνει,
— κήπους κατάκλειστων σπιτιών, όπου οι κύριοί τους
ποιος ξέρει!... ξενιτεύτηκαν, είτ’ έχουνε πεθάνει.

Αλλοτινές, αγύριστες ημέρες...

Και τώρα απάτητοι, βουβοί, γεμάτοι σάπια φύλλα,
δίχως ποτέ τους τίποτα πλέον να περιμένουν
απ’ τις λαμπρές τις Άνοιξες που αδιάφορες περνάνε,
κάθε φθινόπωρο θαρρείς και πιότερο πεθαίνουν·

Κι όπου, αν κανένα κάποτε τύχει κι ανθίσει ρόδο,
τη μυρωδιά του σα λυγμό την παίρνουν οι αγέρες,
λες κι είναι το νοσταλγικό το Φάντασμα των Κήπων
που κλαίει τις αλλοτινές, αγύριστες ημέρες.

Αλλοτινές, αγύριστες ημέρες...