Μια θύμιση γλιστράει στο νου μου,
πιο φευγαλέα και πιο αχνή
κι από το φάντασμα ενός κύκνου
σε μία λίμνη βορινή.

Η νύχτα κάθονταν κοντά μου
μες σ’ ένα κήπο μαγεμένο.
Γιορταστικά μας εκυκλώναν
γιρλάντες κλώνων ανθισμένων.

Κι ήτανε τέτοια η μαγεία
που εγώ κι η νύχτα του Απρίλη
εγείραμε ξετρελαμένοι
και φιληθήκαμε στα χείλη.

Κι όπως κρατούσα την πνοή μου,
άκουσα μες στην ησυχία
ν’ αναστενάζει ένα ρόδο
σα λιγωμένο από ευτυχία...