Ζηλεύω ότι σ’ ακουμπά, ακόμα και τ’ αέρα
π’ απλώνεται ανενόχλητος πάνω σου νύχτα μέρα

ζηλεύω ότι σ’ ακουμπά, ακόμα και το ρούχο
γιατί αγκαλιάζει το κορμί π’ αδυναμία του `χω..

Ζηλεύουνε τσ’ αγάπης μας ούλοι σου οι γειτόνοι
και λένε η τ’ αφέντη σου για δε σ’ αναμαζώνει

ζηλεύω και το κόκκαλο που βάνεις στα μαλλιά σου
μα και τον αναστεναγμό που βγάνει η καρδιά σου

το χρώμα που στο μάγουλο βάνεις και κοκκινίζεις
και της σταγόνας των ματιών την άκρη οντέ δακρύζεις..

και το σταυρό που κρέμεται στη μέση του λαιμού σου
κι ας ξέρω δώρο ακριβό είναι του αδερφού σου

ως και τη ζωνη που φορείς και σε σφιχταγγαλιάζει
από τη ζήλεια γίνεται μαχαίρι και με σφάζει

και το παπούτσι που φορείς κι αυτό ζηλεύω ακόμα
γιατί αιτία γίνεται και σμίγεις με το χώμα..

όπα, ποτές μου δεν εζήλεψα μέγαρα και παλάτια
ζηλεύγω μόνο σα θωρώ τα δυο γλυκά σου μάτια..