Η Ζαΐρα και η Κίτη
μες στο σπίτι τριγυρίζουν,
σιωπηλές σαν προσευχές
προσπερνούν και γουργουρίζουν.

Με τα μάτια τα μελιά,
πάντα παραξενεμένα,
παγιδεύουν τον καιρό,
παγιδέψανε και μένα.

Με φωνή παραπονιάρα μες στην κάμαρη τρυπώνουν,
ξύνουν πόρτες και χαλιά κι όλο σχέδια καταστρώνουν.
Ποιος να ξέρει τι να λένε, τι ζητούν να καταφέρουν,
και το νόημα της ζωής, ποιος να ξέρει αν το ξέρουν…

Η Ζαΐρα και η Κίτη
συλλογιούνται τη ζωή τους
κι όταν μια στο τόσο βγαίνουν
στο μπαλκόνι ή στην αυλή τους,

θα το ήθελα πολύ
να μου λύσουν μια απορία,
αν ασφάλεια σημαίνει
φόβος ή ελευθερία.

Με φωνή παραπονιάρα μες στην κάμαρη τρυπώνουν,
ξύνουν πόρτες και χαλιά κι όλο σχέδια καταστρώνουν.
Ποιος να ξέρει τι να λένε, τι ζητούν να καταφέρουν,
και το νόημα της ζωής, ποιος να ξέρει αν το ξέρουν…

Απ΄το σαλόνι ξεκινούν και στην κουζίνα καταλήγουν,
απ΄το παράθυρο κοιτούν και όλο σκέφτονται να φύγουν,
μ΄αφού η ζωή τους ξεκινά εκεί που σβήνεται η πείνα
πάντοτε πίσω θα γυρνούν να καταλήξουν στην κουζίνα.

Ποιος να ξέρει τι να λένε, τι ζητούν να καταφέρουν,
και το νόημα της ζωής, ποιος να ξέρει αν το ξέρουν…