Έρχονται μέρες που αυτός ο πόνος σφάζει
κι αναρωτιέμαι στους συντρόφους τι να συμβαίνει
Είν’ αλλού ή έχουν βρεθεί βρήκαν λες να ναύλα για την διαδρομή
μακριά απ’ την γη κι απ’ το χανγκόβερ της την Ειμαρμένη;

Κι είν’ ένα αργό, εν’ αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή

Είχα μια ωραία από την Καλαμάτα
με κλειστή προφορά που όμως αλήθεια μου ‘λεγε μονάχα
Μου λέει μην αμφιβάλλεις μια στιγμή μέσα σου υπάρχει μια ευθεία γραμμή
Που αν δεν την πάρεις γίνεσαι ακόμα ένα τροχαίο το Πάσχα

Κι είν’ ένα αργό, εν’ αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή

Τούρκοι αγάδες και χαρντροκάδες
καίνε τα δάση μου και θέλουν να μου γδύσουν τα κορίτσια
Κερνάν τους φίλους μου νόθο κρασί μου λεν ποιοι στίχοι μου είναι σωστοί
Κρίνουν το μέλλον με σκόνες για να αντέχουνε στα βίτσια

Κι είν’ ένα αργό, εν’ αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή

Το εγώ φουσκώνει τους νόμους συμπληρώνει
και συ που πίστεψες στην σάλα κάθεσαι και περιμένεις
Στριφογυρνάει στο μνήμα ο ποιητής
που δεν τον εμπιστεύτηκε κανείς
θυμάται το άρωμα το σώμα ελλήνων της αντρειωμένης

Κι είν’ ένα αργό, εν’ αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή

Άλλοι μιλάν για τέχνη για ρεύματα και τάσεις
Περνάει μια όμορφη κι οι ίδιοι λένε: κοίτα την καριόλα
Μιλάν για τους αυτόχειρες πολύ
Τον Παύλο τον Κομπαίην, μ’ αν κάποιος ζει
και λέει: αγάπη μου `του λένε μην μου κάνεις πως τα ξέρεις όλα

Κι είν’ ένα αργό, εν’ αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή

Μ’ άφησε το γλυκό μου το μωρό για κείνον με το μαύρο το παλτό

Ζούνε καπνίζοντας και κρύβουν απ’ τα τζάμια τους τα χιόνια
Και δεν το λέω φιλοσοφικά και δεν το λέω καν ποιητικά
μα με πονάει οι άνθρωποι που αγάπησα να γίνονται πιόνια

Γιατί εν’ αργό, με πλησιάζει τρένο στην κορυφογραμμή

Αχ εν’ αργό, με πλησιάζει τρένο στην κορυφογραμμή