Άφησα στερνή ελπίδα
μες ρου χρόνου τη ρυτίδα
κι έβγαλα λευκή σημαία
για ανακωχή.

Ότι είδα , ουδέν είδα
καθώς γύριζε η σελίδα
κι έμπαινε στην προκυμαία
άλλη εποχή.

Εγώ έμαθα απ’ τ’ αηδόνι
το λαιμό του όταν τεντώνει
το σκοπό του να πας πει.
Τον καημό του μαρτυράει
που ένα μήνα κελαηδάει
κι έντεκα ζει στη σιωπή.

Έμοιαζα με μια κουκίδα
στη χαμένη μου πατρίδα
και εκείνη μια κουκίδα
στον πλανήτη γη.

Κι όπως τέλειωνε η κλεψύδρα
κόκκος και Λερναία Ύδρα
κάποιος τρόχιζε τη λάμα
γι’ άλλη μια σφαγή.

Εγώ έμαθα απ’ τ’ αηδόνι......