Δεν ξέρω πώς συμβαίνει,
μια σταγονίτσα της να με ξεπλένει,
να παρασέρνει μακριά
τόση βρωμιά.

Δεν ξέρω πώς συμβαίνει,
ν’ ακούω τόσα πολλά όταν σωπαίνει,
να νιώθω τόση απλοχωριά
σε μια αγκαλιά.

Δεν ξέρω πώς συμβαίνει,
μια σπίθα τόση δα να με ζεσταίνει,
να ζω μια ολόκληρη ζωή
κάθε στιγμή.

Πλάι σου μόνο, το χάος μέσα μου σωπαίνει,
Τα δάκρυα μου πια δεν ειναι αρκετά
Μόνο η φωτιά σου, μονάχα αυτή ξεπλένει,
την λερωμένη τη φτωχή μου την καρδιά.