Στο δρόμο για το Φως
τις πληγές τις ονοματίζει
αρωμα βασιλικου και τις κλείνει
ο αερας της ανυποταξιας.
Η πραγματικότητα και η Αλήθεια
λογοδοτούν μόνο στην ψυχή
που αξιωνεται χαμογελο αληθινης
Ζωης μέσα απο πορεία νομοτελειακά
Μοιραία.

Το Φως τ’ αγάπησα πολύ
Έτσι ένα κερί κατόρθωσα ν’ ανάψω
και το θαμπό, το λιγοστό του Φως το κέρναγα.
Μα πριν να νιώσω τη Χαρά γι’ αυτό το Κέρασμα
μ’ Απελπισία είδα αλλού να ρίχνω το Σκοτάδι
Αφού το ίδιο φως που εγώ με του κορμιού μου τη Σκιά κρατούσα
Σκοτάδι γέμιζε τις στράτες που περνούσα.

Με τα χέρια που τείνονται ως τ'αστέρια
να διαλυθώ ονειρεύομαι
στη μέση ενός στροβίλου...

σπαράσει η άγρια βιόλα
μια γλυκιά θλίψη
κι αν την παγώσει ο βοριάς
μη τη φοβάσαι
στην άνοιξη που ακολουθεί
νέα ζωή θ'αρχίσει