Νύχτες σαν ελατήρια πιεσμένα
Κι είναι κλειστοί του κόσμου οι ουρανοί
Με τρύπια ιστία και κουπιά σπασμένα
Τη ρότα παίρνω που οδηγεί σε σένα
Φάρος μου η ματιά σου η σκοτεινή

Δείχνουν την ώρα σου όλα τα ρολόγια
Κι εγώ φυλλομετρώ μηχανικά
Κάτι κιτρινισμένα ημερολόγια
Πώς λέμε άλλα με τα ίδια λόγια
Πώς φεύγει η αγάπη βιαστικά

Ξεθώριασε και η γραφή στην πρύμνη
Που έλεγε πως μ’ αγαπάς πολύ
Δεν καίω πια για έρωτες βενζίνη
Μα καίγομαι στο ίδιο το καμίνι
Που καίγονται της γης οι αμαρτωλοί

Τι νύχτα θέ’ μου απόψε τι φεγγάρι
Στην πλώρη μου σαν όνειρο εσύ
Η βάρκα δεν ακούει τον βαρκάρη
Ποιος ξέρει αν θα μας δοθεί η χάρη
Να βρούμε της αγάπης το νησί