Ήταν αλήθεια κι ήταν θάυμα,
οι πάγοι ρόδα είχαν γεμίσει
Ο ήλιος έγερνε στη δύση
και γύρω στάλαζε ένα κλάμα.

Δεν ήταν τ’ άστρα που μπροστά μου
σκορπίστηκαν διαμάντια χύμα,
ήταν τα μάτια σου-χαρά μου.
Γοργά μας πήγαινε το κύμα-

Δες η αυγή το φως της κάνει
στην κόμη σου χρυσό στεφάνι!
Από τα μάτια σου είναι η μέρα
που χύνεται με στον αέρα.