Από το βράδυ ως το πρωί,
απ’ τη δροσιά στην κάψα,
τα παραμύθια αφήνουμε
και πιάνουμε την κλάψα.

Κι όλο ψάχνουμε αφορμή,
τα κάτω πάνω για να `ρθούνε,
μα πάλι μας τη φέρανε,
πάλι θα τραβηχτούμε.

Και δεν είμαστε μαζί,
αυτό τον πρώτο το χειμώνα
απ’ την καρδιά μου έσβησες,
μα καις λίγο ακόμα.

Και δεν έχει γυρισμό,
αυτός ο δρόμος όπου παίρνεις,
όλα σου είναι μπορετά
κι όλα τα καταφέρνεις.

Σαν θα έρθει το πρωί,
αυτά όλα θα χουνε τελειώσει,
θα τρέξει ο καθένας
το τομάρι του να σώσει.

Και μην ψάχνεις πληρωμή,
για όλα όσα έχεις κάνει,
ψάξε για της λησμονιάς
για να βρεις το βοτάνι.