Στου Ζαφείρ τα δρομάκια,
τι χαρά να τριγυρνάς
και μπροστά από τα παγκάκια,
σαν διαβάτης να περνάς.

Μέσ’ στου φεγγαριού το μύρο
είναι θαύμα το πρωί
και τι κόσμος ένα γύρο,
κάθε εικόνα μια ζωή.

Το πρωί, τι παιδιά και μαμάδες,
καροτσάκια, δασκάλες, νταντάδες
κι ένα - δυο ραντεβού πρωινά
που τα λένε δειλά και σεμνά.

Γεροντάκια, ασπρομάλλες γιαγιάδες,
που περνούν τις στερνές τους λιακάδες
και σκαστοί μαθηταί απ’ τα σχολειά
και τραγούδι γλυκό τα πουλιά.

Με αυτά και με άλλα πολλά,
η ζωή μέσ’ στο πάρκο κυλά,
η ζωή μέσ’ στο πάρκο κυλά.

Κι όταν έρχεται το βράδυ
κι αργοπέφτει απαλά,
μέσ’ στο πάρκο, το σκοτάδι
κι όλα γύρω είναι θολά.

Αποσύρεται ο γέρος
για να πάει να κοιμηθεί
κι εμφανίζεται ο έρως
για να περιπλανηθεί.

Με φτερά ερωτικά, ζευγαράκια
και τρελές αγκαλιές στα παγκάκια,
κι από μέσα απ’ τα δέντρα, σκυφτά
κάποιος τύπος που κρυφοκοιτά.

Ένας πόλισμαν που αργοπερνάει,
το φεγγάρι που χαμογελάει
κι ο αλήτης πιο `κεί καρτερεί
για κρεβάτι ένα πάγκο να βρει.

Με αυτά και με άλλα πολλά,
η ζωή μέσ’ στο πάρκο κυλά,
η ζωή μέσ’ στο πάρκο κυλά.