Τι- τι- χα- τι- τι- χα- τι- χα- τι- τι- χα- τι-
τι χαρά σ’ αυτή την πο- πο- χα- χαρά
σ’ αυτή την πο- πο- πο- σ’ αυτή την πόλη.

Τα- τα- τα- κι οι τα- τα- τάφοι φοι- τα κοίτα τα-
κι οι τάφοι της ακόμη χι- και χα- και χα-
και χαίρονται κι όλο γελούνε.

Μόλις ξημερώσει, πλήθος, πλήθος οι ανθρώποι
στριφογυρίζουν σαν μελίσι, ζουζουνίζουν
και τους δρόμους πλημμυρίζουν.

Κι από πάνω τα όρνια κύκλους κάνουν, κύκλους
πάνω από των εκλεκτών το πτώμα,
κύκλους κάνουν τα όρνια, στήνουν φαγοπότι.

Πω, πω, δες τι κάνεις, χάνεις, χάνεις της χαράς το νήμα,
τη ζωή σου χάνεις κι είναι κρίμα
να `σαι πάντα εσύ το θύμα.

Στήσε πανηγύρι τώρα,
πόσα καλοκαίρια σου `μειναν ακόμα
που θα ξεγλιστράς από του χάροντα το στόμα.