Αυτό τ’ αστέρι δεν το ξανάδα
στο γαλανό μας τον ουρανό,
έχει μια τόση πικρή χλομάδα
κι έχει ένα τόσο πικρό καημό.

Όταν το βλέπω μόνος τα βράδια
μια ανατριχίλα με διαπερνά
σαν τη ζωή μου μες στα σκοτάδια
όμοια διαβαίνει, όμοια κυλά.

Ας ήταν να `χε κι αυτό το φως του
σαν τ’ άλλα αστέρια τα φωτεινά,
λίγο κουράγιο καρδιά μου δως του
κι εσύ στον πόνο σου γείρε ξανά.