Εσείς που πήρατε
το σταυρό στον ώμο
και φτάσατε το δάσος
με τα κυπαρίσσια,
για να χαράξετε σε μας
τον καινούργιο δρόμο.

Σε ποιες σπηλιές μες στις νυχτιές
χωρίς το δάκρυ στη ματιά,
νεκρές μανάδες και παιδιά,
αδέλφια μου αγαπημένα
θα `ρθω στ’ απάντημα σας.

Εσείς π’ αδράξατε
τη λευτεριά απ’ το χέρι
και φτάσατε
στο τέρμα της αθανασίας,
πηγαίνοντας Αύγουστο μήνα
στο Άδη τραγουδώντας.

Ακόμα τούτη την Άνοιξη
τούτο το καλοκαίρι,
ραγιάδες, ραγιάδες.