Πάλι φύσηξε βοριάς
βροχή πάνω στο τζάμι μου,
στο ταξίδι της καρδιάς
εσύ ήσουνα λιμάνι μου.

Μα πως μπορείς να λες,
μα πως μπορείς να λες
εμένα πως δε θες.

Δε δικαιολογείται ότι έχεις κάνει
βρήκε το μαχαίρι σου πληγή κι έχω πεθάνει.
Δε δικαιολογείται, μη μου εξηγείτε
έχει μάθει μοναχά να προσποιείται.

Σαν καράβι η καρδιά
και στα βαθιά σου ανοίγεται,
λάθη, ψέματα πολλά,
ο εγωισμός μου πνίγεται.

Μα πως μπορείς να λες,
μα πως μπορείς να λες
εμένα πως δε θες.

Δε δικαιολογείται ότι έχεις κάνει
βρήκε το μαχαίρι σου πληγή κι έχω πεθάνει.
Δε δικαιολογείται, μη μου εξηγείτε
έχει μάθει μοναχά να προσποιείται.