Στα χίλια χρόνια µια φορά
φυλάει λεν η Παναγιά
του Κέρβερου την πόρτα
κι όλοι γυρεύουν στη σειρά
να βγούνε µόνο µια φορά
στη γη όπως και πρώτα.

Και ένα έρημο παιδί τα
ης λέει θέλει για να δει
πάλι στον πάνω κόσα
δυο µάτια που αγάπησε
και στον γκρεμό περπάτησε
και στον κακό τον δρόμο.

Σαν πας στον κόσμο τον ζεστό
ρώτησε και για τον Χριστό
αν ζει και βασιλεύει
και μένανε γυρεύει
πάρε και το φιλί µου
και δωσ’ το στο παιδί µου.

Στα χίλια χρόνια η Παναγιά
σπάει την πόρτα τη βαριά
κάτω στον μαύρον Άδη
κι αφήνει µόνο του να βγει
ένα παιδί ξανά στη γη
μονάχα για `να βράδυ.

Μα είναι μέρα Κυριακή
και είν’ κλειστή η φυλακή
και πού αλλού να πάει
που μέσα εκεί εσάπισε
για κείνη που αγάπησε
για κείνη π’ αγαπάει.