Το γιαβρί αυτό καλέ,
από το Τσανάκκαλε
που λυγίζει σαν βεργάκι
και χορεύει στο νυχάκι.
Πως με σφάζει και πονώ
το γλυκό μελαχρινό
όσο μέσα μου στενάζω
τόσο πιο πολλά του τάζω.

Παναγιά μου Γαλατούσα
το χεράκι να κρατούσα
το αυγερινό.
Που `ναι από αφρό και γάλα
να ανεβαίναμε τη σκάλα ως τον ουρανό.

Που `ναι από αφρό και γάλα
να ανεβαίναμε τη σκάλα ως τον ουρανό
Παναγιά μου Γαλατούσα
το χεράκι να κρατούσα
το αυγερινό.

Απ’ τα μάτια μου γλιστρά
και για θύμα με μετρά,
που καρφώνουν σαν βελόνια
τα δεκαεννιά του χρόνια.
το γλυκό μελαχρινό
όσο μέσα μου στενάζω
τόσο πιο πολλά του τάζω.

Παναγιά μου Γαλατούσα
το χεράκι να κρατούσα
το αυγερινό.
Που `ναι από αφρό και γάλα
να ανεβαίναμε τη σκάλα ως τον ουρανό.

Που `ναι από αφρό και γάλα
να ανεβαίναμε τη σκάλα ως τον ουρανό
Παναγιά μου Γαλατούσα
το χεράκι να κρατούσα
το αυγερινό.