Έκανα το σεντόνι μου φωλιά
να κοιμηθούμε πάλι αγκαλιά,
να μη μαράνει το σκοτάδι τα λουλούδια
και να μη σβήσουν απ’ τα χείλη τα τραγούδια,
στη ζεστασιά να εκκολαφθεί η προαιώνια ενοχή,
να ξαναρχίσει η Ιστορία απ’ την αρχή.

Μα κι αν τελειώνει ο χειμώνας,
κι αν η μέρα μεγαλώνει,
κάτι μέσα απ’ τη χαρά μου
θα βγαίνει να με μαχαιρώνει.
Κι αν ανθίζουν τα χωράφια,
κι αν ο κόσμος μου όλος θάλλει,
μια εικόνα του μυαλού μου
θα με βασανίζει πάλι.

Έκανα την κουβέρτα μου σπηλιά
να κοιμηθείς σαν την Αννούλα του χιονιά
κι είχα τη γνώση -ύστερα πάνω σου το είδα-
πως του εφήμερου κι εσύ είχες τη σφραγίδα,
μα κάθε μέρα που περνάει τον πόθο αυξάνει
αυτό που τώρα ζει ποτέ να μην πεθάνει.

Μα κι αν η Άνοιξη έχει έρθει,
κι αν ο Άδης επικράνθη,
μέσα μου έχω ένα αγκάθι
που πληγώνει όλα τ’ άνθη.
Κι αν η ώρα είναι τώρα
που κι η πασχαλίτσα έχει
το δικαίωμα να ελπίζει,
η καρδιά μου δεν αντέχει
να βλέπει νά `ρχεται το καλοκαίρι,
ξανά κοντά σου να τον φέρει·
γι’ αυτόν θα κλείνουν τα σχολεία,
για μένα θά `ρχεται η τιμωρία...