Ξέχασα και τ’ όνομά σου
πριν ακόμα ξημερώσει·
ήταν όλα τόσο απλά
ή εγώ έχω μεγαλώσει;...

Έσβησα και τη μορφή σου,
στα μαλλιά σου άλλαξα χρώμα
και στη θέση του δικού σου
έβαλα ένα άλλο σώμα.

Μαρα-μένα λουλουδάκια
πέφτουν από το ταβάνι,
στο όνειρό μου τα μαζεύω,
μα δε φτάνουν για στεφάνι.

Δύσκολο να το πιστέψω,
μα νομίζω πως αντέχω
στο πικρό χαμόγελό σου
τα μάτια μου πια να μην έχω.

Κι αν το χέρι μου είχες νιώσει
στην πλάτη σου σαν χίλια βάρη,
ήταν για ν’ αφήσει πίσω
σε σένα εσένα, που είχα πάρει.

Ξέχασα και τ’ όνομά σου
πριν ακόμα ξημερώσει·
ήξερα πως πριν ξυπνήσω
θα σ’ έχω μέσα μου σκοτώσει.

Έθαψα και τη φωνή σου
σε αλήστου μνήμης βάθη
και η καρδιά που μου είχες δώσει
ξαφνικά εχάθη!

Κοιμισμένα καραβάκια
βλέπω απ’ το παράθυρό μου·
αριστοκρατία του Πόνου
ξεμακραίνεις στο μυαλό μου...

Δύσκολα θα το πιστέψουν
πως σ’ έχω ήδη ξεπεράσει,
μα δεν ήσουνα δικό μου
και τίποτα δεν έχω χάσει.

Ξέχασα και τ’ όνομά σου
μέσα σε μια νύχτα μόνο,
μα κάποιος είπε «καλοκαίρι»,
γύρισες, κι εγώ κρυώνω...