Όπου κι αν πάω, ο νους μου διαρκώς τριγυρνά
μέσ' στα στενά της Αθήνας και στα καπηλειά της
και κάθε βράδυ, τρικλίζοντας στα σκοτεινά,
λέει, μεθυσμένη, η ψυχή μου, απ' τα γιασεμιά της.

Λόντρα, Παρίσι, Νιού Γιόρκ, Βουδαπέστη, Βιέννη,
μπρός στην Αθήνα, καμιά μα καμιά σας δε βγαίνει,
γιατ' είναι πάντα γεμάτες με ρόδα οι ποδιές της
κι άσπρες δαντέλες τυλίγουν τις ακρογιαλιές της.

Έχει ομορφιές, χιλιάδες ζωγραφιές
και στις ανηφοριές τις γραφικές της,
κάθε βραδιά, κάτω από μια μουριά
ο έρως, ξενυχτά κλεφτά - κλεφτά.

Σε κατοικούνε Θεοί, ξελογιάστρα μου Αθήνα,
που κατεβαίνουν στην Πλάκα να πιούνε ρετσίνα
και ζαλισμένοι, το βράδυ, κολώνα - κολώνα,
να κοιμηθούνε, πηγαίνουνε, στον Παρθενώνα.

Α! Α! Α! Ο Υμηττός λέει με κέφι στην Πεντέλη,
Α! Α! Α! λέει η ρετσίνα στο βαρέλι,
Α! Α! Α! λέν' οι γαζίες, στο φεγγάρι, οι ερωτιάρες,
Α! Α! Α! λέν' οι Πλακιώτικες κιθάρες. ( χ2 )

Πόσα ταξίδια δεν κάναμε, εμείς, μακρινά,
μα εσύ, Αθήνα, ποτέ, μα ποτέ δεν πεθαίνεις
κι όπου κι αν πάμε, η ψυχή μας διαρκώς θα γυρνά
στις αμμουδιές του Φαλήρου και της Βουλιαγμένης,

Λόντρα, Παρίσι, Νιού Γιόρκ, Βουδαπέστη, Βιέννη,
μπρός στην Αθήνα, καμιά μα καμιά σας δε βγαίνει,
γιατ' είναι πάντα γιομάτες με ρόδα οι ποδιές της
κι άσπρες δαντέλες τυλίγουν τις ακρογιαλιές της.

Έχει ομορφιές, χιλιάδες ζωγραφιές
και στις ανηφοριές τις γραφικές της,
κάθε βραδιά, κάτω από μια μουριά
ο έρως, ξενυχτά κλεφτά - κλεφτά.

Σε κατοικούνε Θεοί, ξελογιάστρα μου Αθήνα,
που κατεβαίνουν στην Πλάκα να πιούνε ρετσίνα
και ζαλισμένοι, το βράδυ, κολώνα - κολώνα,
να κοιμηθούνε, πηγαίνουνε, στον Παρθενώνα.

Α! Α! Α! Ο Υμηττός λέει με κέφι στην Πεντέλη,
Α! Α! Α! λέει η ρετσίνα στο βαρέλι,
Α! Α! Α! λέν' οι γαζίες, στο φεγγάρι, οι ερωτιάρες,
Α! Α! Α! λέν' οι Πλακιώτικες κιθάρες.