Στην Πόλη δεν ξαναπατώ,
στον Γαλατά δεν πάγω,
γιατί έμαθα πως είν’ εδώ,
εκείνη που αγαπάω.

Κερί τάζω στην Παναγιά,
να μου τη φανερώσει,
να την ιδούν τα μάτια μου
κι ο νους μου, να `μερώσει.

Την αντάμωσα και μου είπε,
άδικα μη χάνομαι,
γιατί άλλονε τώρα `βρήκε,
κρίμα, τι να κάνουμε.

Δεν είναι κρίμα αυτό, κυρά,
που σ’ αγαπώ, τι χάνω,
μόν’ κρίμα είναι, για
'σένανε, αδίκως να πεθάνω.

Σ’ αγάπαγα και ήλεγα,
πως θα `σαι, ο θησαυρός μου,
δεν έλπιζα ο δυστυχής,
πως θα `σαι ο θάνατός μου.

Σαν πεθάνω, θα μετανιώσεις
και θα κλαις για `μένανε
και το κρίμα σου θα το νιώσεις,
που `σβησα για `σένανε.