Στ’ αραχνιασμένο μνήμα μου
αν τύχει και περάσεις
σίδερο να `χεις την καρδιά
να κάτσεις να με κλάψεις.

Γιατί `κει δα θα κοίτωνται
κόκκαλα μαυρισμένα
και τότεσας θα θυμηθείς
πράματα περασμένα.