Σταμπάρισα με χρώμα στον τοίχο την οργή μου
για να μη φύγει άλλη μια νύχτα χλιαρή
και όσοι ακούσαν την υπέρυθρη φωνή μου
γίνανε ιστορία που στο χρόνο θα χαθεί

Ανάψαμε τη πόλη και το χάρηκε η ψυχή μου
Όρθιοι να μείνουμε σαν άλλοτε σα χθες
έλα και εσύ αν σιχαίνεσαι το χρόνο
και όλα όσα αφήνει σαν ξέθωρες γραμμές

Σταμπάρισα με χρώμα στον τοίχο την οργή μου
Δε θέλει λόγο για να στήνουμε γιορτές
Κ το έθιμο μας λέει για ότι σου λειπει και πληγώνει
Βάλε τις φωνές και βρίσε όσο θες.
​