Δυο μικρά γατάκια τόσο δα
κοιμούνται στο σαλόνι,
γουργουρίζει το ένα απαλά
και τ’ άλλο τα πόδια του τεντώνει.

Και θυμάμαι τα παλιά
που ξυπνούσαμε αγκαλιά, διαμέρισμα φωλιά.
Τώρα μες στη μοναξιά
να κοιτάζω τα γατιά, το σεντόνι μου θηλιά.

Γιατί αποδημούνε τα φιλιά
γιατί πετάνε και σε άλλα χείλια πάνε.
Γιατί αποδημούνε τα φιλιά
γιατί ξεχνάνε και σαν πουλιά σκορπάνε.

Δυο μικρά γατάκια τόσο δα
κυνηγιούνται στο μπαλκόνι,
ποιοι μπορούν να ζήσουν χωριστά
στον κόσμο που νυχτώνει.

Και θυμάμαι τα παλιά
που ξυπνούσαμε αγκαλιά, διαμέρισμα φωλιά.
Τώρα μες στη μοναξιά
να κοιτάζω τα γατιά, το σεντόνι μου θηλιά.

Γιατί αποδημούνε τα φιλιά
γιατί πετάνε και σε άλλα χείλια πάνε.
Γιατί αποδημούνε τα φιλιά
γιατί ξεχνάνε και σαν πουλιά σκορπάνε.